مقدمه
در فضای سیاسی امروز ایران، بحث‌های فراوانی پیرامون موضوعی به نام «حقوق اقوام» بار ها شنیده می شود ولی توضیح شفافی وجود ندارد که اگر قرار باشد تمام شهروندان یک کشور زیر یک قانون اساسی منطبق با عرف جهان آزاد قرن بیست و یکم دارای حقوق انسانی و حقوق اساسی شهروندی برابر باشند، چه معنا می دهد که گروهی بگویند به دلیل این که عضو قوم یا نژاد یا ژنتیک خاصی هستند پس باید حقوقی بیشتر از حقوق اساسی شهروندی که در قانون اساسی وجود دارد داشته باشند؟ آیا مگر اصل برابر یا اگالیته نمی گوید که همه انسان ها به حکم این که انسان هستند دارای حقوق و کرامت انسانی برابر هستند؟ چگونه است که در فضای سیاسی امروز ایران یک اصطلاح جعلی توسط چپ غربی به نام «حقوق قومی» رواج یافته که دقیقاً نقض برابری شهروندان کشور در پیشگاه یک قانون اساسی یکسان برای همه است؟ چرا طرفداران اصطلاح «حقوق قومی» هرگاه از حقوق اساسی شهروندی می شنوند، دچار اشمئزاز می شوند و بعضاً می گویند «ما با حقوق شهروندی فریب خواهیم خورد، ما حقوق قومی مان را می خواهیم».
چگونه فضای سیاسی ایران قرن بیست و یکم تا این اندازه هبوط کرد و دچار فساد شد که به دوران پیش از قرون وسطی بازگشتیم و امروز در فضای سیاسی به جای طرح حقوق اساسی شهروندی قرن بیست و یکمی برای همه ایرانیان به طور یکسان و بدون در نظر گرفتن نژاد، قوم، رنگ پوست، ژنتیک و پیوند های خونی و قبیله ای و عشیره ای به نقطه ای از سقوط و حضیض ذلت فکری و سیاسی رسیده ایم که عده ای با اصل برابری یا اگالیته ضدیت می کنند. اصلی که برآمده از پیشرفت های اجتماعی انسان های متمدن از دوران پسا رنسانس تا عصر روشنگری و سپس انقلاب صنعتی است، اصلی که یکی از شعار های مهم انقلاب فرانسه در قرن ۱۹ بود. چرا در فصای الیت سیاسی ایران سال ۲۰۲۴ میلادی به باتلاقی سمی رسیده ایم که تازه در قرن بیست و یکم باید به فضای سیاسی آموزش دهیم که قانون، قانونگذار و حکمرانی و حاکم همه باید نسبت به نژاد، رنگ پوست، ژنتیک، قوم و قبیله شهروندان کور باشند و هر شهروند را یک انسان و بنا بر این دارای حقوق طبیعی انسانی و حقوق اساسی شهروندی برابر بدانند. مگر می توان گفت چون من از نژاد فلان قبیله هستم باید آزادی بیانی بیشتر از فلان قوم داشته باشم؟ مگر می توان استدلال کرد که چون ما جزو قوم کرد هستیم و از فلان نژادیم، پس حقوق قومی داریم که از حقوق طرح شده در قانون اساسی کشور فراتر است و مثلاً لر ها یا ترک ها این حقوق را ندارند. اگر حقوق اساسی وجود دارد که حتی یک انسان در دور افتاده ترین بخش های یک جغرافیای سیاسی دارد، طبق اصل برابری یا اگالیته همه شهروندان تحت آن قانون اساسی باید از این حق برخوردار باشند.
نویسنده در این نوشتار تلاش می‌کند تا به افراد و گروه‌های موجود در فضای سیاسی ایران امروز که به نظر می‌رسد از جامعه جهانی قرن بیست و یکم عقب مانده‌اند، آگاهی بخشد. هرچند این آگاهی ممکن است نتایج ملموس خود را در طول زمان و در نسل‌های آینده نشان دهد، اما امید است که با این تلاش‌ها بتوان تغییرات مثبتی را در جامعه ایجاد کرد.
تعریف حقوق اساسی شهروندی و حقوق قومی
حقوق اساسی شهروندی
حقوق اساسی شهروندی به مجموعه‌ای از حقوق بنیادین و غیرقابل سلبی اطلاق می‌شود که در قانون اساسی هر کشوری برای تمامی شهروندان تضمین شده‌اند. این حقوق به منظور حفظ کرامت انسانی، تأمین آزادی‌ها و برابری‌های اجتماعی، و ایجاد یک جامعه عادلانه وضع شده‌اند.
حتی در قانون اساسی خود جمهوری اسلامی، این حقوق که همیشه تحت حاکمیت رژیم اسلامی به نفع اجرای قوانین وحشیانه اسلامی نقض شده اند، در اصول مختلف به وضوح تعریف شده‌اند و شامل موارد زیر می‌شوند:
- حق حیات و امنیت شخصی: اصل 22 قانون اساسی، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص را از تعرض مصون دانسته و تأمین امنیت آن‌ها را تضمین می‌کند.
- حق آزادی بیان و اندیشه: اصل 24 قانون اساسی، آزادی بیان و نشر مطالب را در حدود قوانین اسلامی مجاز می‌شمارد. همچنین، اصل 23 تأکید می‌کند که تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس نمی‌تواند به صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مؤاخذه قرار گیرد.
- حق مشارکت سیاسی: اصل 26، تشکیل احزاب، جمعیت‌ها، انجمن‌های سیاسی و صنفی و نیز انجمن‌های اسلامی یا اقلیت‌های دینی شناخته شده، را آزاد می‌داند مشروط به اینکه اصول استقلال، آزادی، وحدت ملی و موازین اسلامی را نقض نکنند. همچنین، اصل 62 به تمامی شهروندان حق انتخاب کردن و انتخاب شدن در انتخابات مجلس شورای اسلامی را می‌دهد.
- حق برخورداری از دادرسی عادلانه: اصل 34 حق دادخواهی را برای هر شهروند به رسمیت می‌شناسد و تأکید می‌کند که دادگاه‌ها موظف به رسیدگی به شکایات، تظلمات و اعتراضات مردم هستند.
به هیچ یک از این اصول تحت حاکمیت جمهوری اسلامی هرگز عمل نشد و بلکه همیشه با بهانه ها و روش های گوناگون زیر پا گذاشته شدند؛ از اشاره به «شرایط حساس کنونی» گرفته تا حکم حکومتی و گروه های خودسر و تشکیل محافل اجرای فتواهای قتل زنجیره ای و محفلی مخالفان، توقیف فله ای نشریات و سرکوب وحشیانه هرگونه اعتراض و ارتکاب اعمالی که مصداق جنایات علیه بشریت بوده اند.
حقوق قومی
حقوق قومی به مجموعه‌ای از حقوق و امتیازات اطلاق می‌شود که برای گروه‌های قومی و نژادی خاص در نظر گرفته می‌شود. این حقوق غالباً به منظور حفظ و تقویت هویت فرهنگی، زبان، آداب و رسوم، و تاریخ این گروه‌ها تعریف می‌شوند. در حالی که حقوق قومی می‌تواند شامل موارد مثبت و مشروعی مانند حق نگاه‌بانی از فرهنگ و محتوای تمدنی بومی باشد، اما در برخی موارد، این حقوق به گونه‌ای مطرح می‌شوند که می‌تواند منجر به تبعیض و نابرابری شود.
تفکیک بین حقوق اساسی شهروندی و حقوق قومی
در حالی که حقوق اساسی شهروندی برای همه افراد جامعه به صورت یکسان و برابر تضمین می‌شود، حقوق قومی ممکن است تنها به گروه‌های خاصی تعلق گیرد و این تفاوت می‌تواند به نوعی تضاد بین این دو مفهوم منجر شود. از این رو، تأکید بر حقوق قومی در برخی موارد می‌تواند به نقض اصل برابری همه شهروندان در برابر قانون منجر شود. به عنوان مثال، اگر گروهی از شهروندان با ادعای تعلق به یک قومیت خاص، درخواست حقوق و امتیازات ویژه‌ای داشته باشند که سایر شهروندان از آن محروم هستند، این می‌تواند به نوعی تبعیض و حتی ترویج نژادپرستی منجر شود.
نژادپرستی قومی
نژادپرستی قومی به معنای تبعیض، تحقیر، و نادیده گرفتن حقوق افراد بر اساس نژاد یا قومیت آن‌ها است. در فضای سیاسی ایران، برخی گروه‌ها با استفاده از ماسک دفاع از حقوق اقوام، به ترویج نژادپرستی قومی می‌پردازند. این گروه‌ها با درخواست حقوق و امتیازات ویژه برای قومیت خود، به نوعی برتری جویی قومی و نژادی را تقویت می‌کنند که با اصول برابری و عدالت در تعارض است. این رفتارها نه تنها به تضعیف وحدت ملی منجر می‌شود بلکه می‌تواند به افزایش تنش‌ها و تعارضات قومی نیز بیانجامد.
ترویج ناسیونالیسم قومی و نژادپرستی
ناسیونالیسم قومی
ناسیونالیسم قومی یک ایدئولوژی است که بر اساس برتری و حقوق ویژه یک قوم یا نژاد خاص شکل می‌گیرد. این ایدئولوژی به دنبال ترویج هویت قومی و نژادی خاص و جداسازی آن از دیگر گروه‌های جامعه است. در ایران، برخی گروه‌ها و احزاب سیاسی با تأکید بر حقوق قومی و درخواست امتیازات ویژه برای قومیت‌های خاص، ناسیونالیسم قومی را تقویت می‌کنند. این گروه‌ها معتقدند که به دلیل تعلق به یک قومیت خاص، باید از حقوق و امتیازات بیشتری نسبت به سایر شهروندان برخوردار باشند. این تفکر در تضاد با اصول برابری و عدالت است که حقوق اساسی شهروندی بر آن‌ها بنا شده است.
نمونه‌های ناسیونالیسم قومی در ایران
- احزاب کردی: برخی از احزاب کردی در ایران با درخواست حقوق ویژه برای قوم کرد، به نوعی ناسیونالیسم قومی دامن می‌زنند. این احزاب پشت نقاب مظلوم‌نمایی تاریخی و با ادعای دروغین دفاع از فرهنگ و زبان بومی از ایرانیان کرد می خواهند که پیگیر حقوق اساسی شهروندی خود نباشند و بر عکس با رد حقوق اساسی شهروندی برابر برای همه ایرانیان، مدعی هستند به دلیل تعلق به قوم و نژاد کُرد، مستحق دریافت حقوق و امتیازاتی برتر و بیشتر از بقیه ایرانیان هستند. این درخواست‌ها می‌تواند به نقض اصل برابری همه شهروندان منجر شود، چرا که دیگر اقوام و نژادها از این حقوق ویژه برخوردار نیستند. (نقض اصل اگالیته یا برابری)
- رفتارها و گفتارهای نژادپرستانه: حامیان این احزاب در فضای مجازی و اجتماعی با استفاده از زبان نژادپرستانه و توهین‌آمیز به دیگر اقوام و نژادها، به ترویج ناسیونالیسم قومی می‌پردازند. این رفتارها به تضعیف وحدت ملی و افزایش تنش‌های قومی منجر می‌شود.
نژادپرستی قومی
نژادپرستی قومی به معنای تبعیض، تحقیر، و نادیده گرفتن حقوق افراد بر اساس نژاد یا قومیت آن‌ها است. این نوع نژادپرستی می‌تواند به شکل‌های مختلفی ظاهر شود، از جمله:
- تبلیغات و گفتارهای نژادپرستانه: در فضای مجازی، برخی افراد با استفاده از الفاظ و جملات نژادپرستانه به تحقیر و توهین به دیگر اقوام و نژادها می‌پردازند. این گفتارها نه تنها به تقویت ناسیونالیسم قومی کمک می‌کند، بلکه به افزایش تنش‌ها و تعارضات قومی نیز منجر می‌شود.
- تبعیض در حقوق و امتیازات: درخواست حقوق ویژه برای یک قومیت خاص به معنای تبعیض علیه دیگر اقوام و نژادها است. این نوع تبعیض می‌تواند به نادیده گرفتن حقوق اساسی شهروندی و تضعیف اصل برابری منجر شود.
تأثیرات ناسیونالیسم قومی و نژادپرستی بر جامعه
ترویج ناسیونالیسم قومی و نژادپرستی می‌تواند تأثیرات منفی فراوانی بر جامعه داشته باشد، از جمله:
- تضعیف وحدت ملی: ناسیونالیسم قومی و نژادپرستی به جداسازی و تقسیم جامعه به گروه‌های قومی و نژادی مختلف منجر می‌شود. این جداسازی می‌تواند به تضعیف وحدت ملی و کاهش انسجام اجتماعی منجر شود.
- افزایش تنش‌ها و تعارضات قومی: تبعیض و نابرابری در حقوق و امتیازات می‌تواند به افزایش تنش‌ها و تعارضات قومی در جامعه منجر شود. این تنش‌ها می‌توانند به ناآرامی‌ها و درگیری‌های قومی تبدیل شوند که به نوبه خود ثبات و امنیت جامعه را به خطر می‌اندازند.
- تضعیف عدالت اجتماعی: تبعیض و نژادپرستی به معنای نقض اصل برابری و عدالت اجتماعی است. این نقض می‌تواند به بی‌عدالتی و نارضایتی عمومی منجر شود که به نوبه خود تأثیرات منفی بر توسعه و پیشرفت جامعه دارد.
- انحراف از آرمان های دموکراتیک جنبش براندازی در ایران: نه تنها چنین روایت های برترجویانه و نازیسم قومی موجب جدایی ایرانیان از یکدیگر و عدم همبستگی در برابر رژیم می شود، بلکه به جای تقویت ارزش های دموکراتیک برای هم هدف کردن جنبش براندازی، موجب پراکندگی در اهداف و ایجاد سردرگمی در نیروی های آزادیخواه می شود.
نقد احزاب کُرد و نقش آن‌ها در ترویج ناسیونالیسم قومی
گروهک های مدعی نمایندگی کُرد ها در فضای سیاسی ایران
تشکل های ضد ایرانی که خود را منتسب به کرد ها می کنند در فضای سیاسی ایران نقش ویژه‌ای دارند و همواره با تاکید بر «حقوق قومی» کردها، سعی در جلب حمایت مردم کردستان دارند. این احزاب با استفاده از ماسک دفاع از حقوق اقوام، به ترویج ناسیونالیسم/نازیسم قومی پرداخته و در بسیاری از موارد، اصل برابری همه شهروندان را نقض کرده‌اند. این رفتارها به گونه‌ای است که به تضعیف همپارچگی ملی و ایجاد تنش‌های قومی در جامعه منجر شده است.
احزاب خرده فاشیست قبیله گرای نژادپرست به اصطلاح کُردی، ضمن حمایت زیرپوستی از اسلام سلفی همزمان خوانش و روایت شان از رویداد های سیاسی از لنز نژادی با گرایش به برتری جویی نژاد «کُرد» و حمله به دیگر مردم ایران است. این خرده فاشیست ها اعضای خود را مانند ترول های نفرت پراکن در فضای سیاسی رها کرده اند و در نهایت دریدگی هر نوع توهین نژادپرستانه،
نقش احزاب کرد در خیزش‌های اجتماعی
یکی از موارد بارز نقش احزاب کرد در ترویج ناسیونالیسم قومی، خیزش مهسا امینی بود. این خیزش که در ابتدا با هدف اعتراض به نقض حقوق انسانی و اجتماعی زنان آغاز شد، توسط برخی از احزاب کرد مصادره شد و به نفع خود بهره‌برداری گردید. این احزاب با تاکید بر هویت قومی کردی و حقوق ویژه برای کردها، سعی در جدا کردن مسیر این خیزش از اهداف اولیه آن و به کارگیری آن برای ترویج اهداف قومی و تجزیه‌طلبی داشتند.
تجزیه‌طلبی و استقلال‌طلبی خجالتی
احزاب کرد با استفاده از شعارها و مطالبات قومی، به گونه‌ای خجالتی به دنبال تجزیه‌طلبی و استقلال‌طلبی هستند. این احزاب با مطرح کردن درخواست‌های مبهم و اغلب ناپایدار برای حقوق قومی، در پشت پرده به دنبال جدایی از ایران و ایجاد یک حکومت مستقل کردی هستند. این رفتارها نه تنها به تضعیف وحدت ملی منجر می‌شود، بلکه به افزایش تنش‌ها و تعارضات قومی نیز دامن می‌زند.
همکاری با اسرائیل
یکی از جنبه‌های دیگر فعالیت‌های احزاب کرد، همکاری آن‌ها با اسرائیل در ترویج جدایی از ایران است. اسرائیل به عنوان یکی از دشمنان اصلی ایران، همواره به دنبال تضعیف وحدت ملی و تجزیه ایران بوده است. همکاری احزاب کرد با اسرائیل در این راستا، نشان‌دهنده اهداف پنهانی و خطرناک این احزاب در ترویج تجزیه‌طلبی و ناسیونالیسم قومی است. این همکاری‌ها به گونه‌ای است که به تضعیف امنیت ملی و افزایش بی‌ثباتی در منطقه منجر می‌شود.
تأثیرات منفی بر وحدت ملی و خیزش‌های اجتماعی
رفتارها و سیاست‌های احزاب کرد تأثیرات منفی فراوانی بر وحدت ملی و خیزش‌های اجتماعی در ایران داشته است. از جمله این تأثیرات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- تضعیف وحدت ملی: تأکید بر حقوق قومی و تجزیه‌طلبی به تضعیف وحدت ملی منجر شده و باعث ایجاد شکاف‌های عمیق در جامعه شده است.
- انحراف خیزش‌های اجتماعی: احزاب کرد با مصادره خیزش‌های اجتماعی به نفع اهداف قومی خود، مسیر این خیزش‌ها را از اهداف اولیه آن‌ها منحرف کرده و به کاهش تأثیرگذاری آن‌ها منجر شده‌اند.
- افزایش تنش‌های قومی: تبلیغات نژادپرستانه و رفتارهای تبعیض‌آمیز این احزاب به افزایش تنش‌های قومی و تعارضات اجتماعی دامن زده است.
- همکاری با دشمنان خارجی: همکاری احزاب کرد با اسرائیل در راستای ترویج تجزیه‌طلبی و ناسیونالیسم قومی، به تضعیف امنیت ملی و افزایش بی‌ثباتی در منطقه منجر شده است.
3 دیدگاه دربارهٔ ««نازیسم قومی»: ضدیت با برابری حقوق اساسی شهروندی پشت دروغی به نام «حقوق قومی»»
واقعا امروز چیزی به اسم حقوق قومی وجود نداره، تمامی حقوق در قالب حقوق شهروندی معنی میشه که باید برای همه یکی باشه.
درود ، موضوع بسیار مهمی هست که توضیح دادین ، سپاس
نقش احزاب کرد نفرت پراکنی و ایجاد جدایی و تلقین حس تفوق و برتری قومی در فضای مجازی، ولی این احزاب هرگز نماینده ی مردم کرد نبوده و نیستند و کردهای ایران همیشه ایرانی بوده و خواهند ماند. در فردای ایران دموکراتیک و آزاد حقوق قومی در قالب همان حقوق برابر سراسری تامین و تضمین خواهد شد.