اولویت در اوج خیزش: سقوط مراکز سرکوب

تحلیلی از پیام فضلی – ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۲

تصرف زنجیره‌ای کلانتری‌ها و مراکز انتظامی

(به طور کلی مقرهای سرکوب) در تهران و شهرستان‌ها کلید فلج شدن نیروی سرکوب در دمادم خیزش است.
چنانچه مقرهای سرکوب تحت کنترل نیروهای مردمی در نیایند، رژیم با نهایت توان، به سرکوب ادامه خواهد داد. از این رو اولویت باید سقوط مقر‌ها باشد.

تصرف مقرهای سرکوب:

۱- ترس و یأس و سکته در ماشین سرکوب رژیم می‌افکند
۲- بخش مهمی از نیروی متمرکز سرکوب رژیم را فلج می‌کند
۳- به نیروهای انتظامی که دلشان با مردم است، بهانه‌ای برای تعلل در سرکوب و یا حتی رفتن به خانه می‌دهد.
۴- بخشی از نیروهای همان مراکز و امکانات موجود در آن‌ها به مردم خواهند پیوست و با تقویت نیروی مردمی، تصرف کلانتری بعدی امکان‌پذیرتر خواهد شد.
۵- افزایش قدرت نظامی و ایجاد حس پیروزی و جسارت در معترضان منجر به افزایش توان سازماندهی حمله‌ی اصلی به صدا و سیما و دفاع از آن پس از تسخیر صدا و سیما می‌شود.
۶- مشکلِ نبود مقر عملیاتی برای نیروهای مردمی حل می‌شود و مکانی برای پیوستن و هماهنگی بقیه‌ی نیروهای مردمی کف خیابان ایجاد می‌شود.
۷- در میان نیروهای انتظامی و ارتشی اعتماد به نفس لازم برای ریزش و پیوستن به معترضان ایجاد می‌شود.

با فروریختنِ سه مرکز انتظامی اول در تهران، پیش‌بینی می‌شود دومینوی سقوط رژیم در تهران آغاز شود.
از نخستین لحظه‌ای که یکی از کلانتری‌های تهران به بقیه‌ی نیروهای انتظامی تهران بیسیم بزند و اعلام کند: «برادران نیروی انتظامی! این مرکز به نیروهای مردمی پیوست. از همه‌ی برادران نیروی انتظامی درخواست می‌کنیم شما هم به مردم بپیوندید.» چنان فرو ریزشی در بین نیروهای انتظامی و همچنین روحیه‌ی لباس شخصی‌ها و نیروهای سپاهی ایجاد می‌شود که هرگز قابل برگشت نیست.